Gastblog van Bianca Rammeloo
Mijn leven leefde ik, elke dag maar weer in de mallemolen van werk, thuis, gezin, zorgen voor de kinderen, familiebezoekjes, afspreken met vrienden en leuke dingen doen. Op zich een mooie en dankbaar leven. Maar ik leefde in de overlevingsmodus en hield mezelf letterlijk staande door bezig te blijven en afleiding te zoeken van alle signalen die mijn lichaam mij gaf. Af en toe kon ik genieten, maar zeker in gezelschap werd het steeds moeilijker en voelde ik me steeds vaker leeggezogen. Alsof ik steeds alles van mezelf weggaf, maar niet meer kon opladen. Uiteindelijk was ik roofbouw aan het plegen op mijn lichaam, terwijl ik het zelf niet eens doorhad.
Ineens van de “doe stand” in de relaxmodus
We stonden voor de zomervakantie en hadden een weekje Mallorca geboekt. Ik las een artikel over vakantiestress en vaak mensen zich niet goed voelen als ze ineens van de “doe stand” in de relaxmodus springen. Ik had het ons gezin goed geregeld dacht ik. Eerst een weekje thuis relaxen, dan op vakantie en dan nog een aantal dagen thuis voordat we weer aan het werk zouden gaan. Maar het liep wat anders. In mijn vakantie voelde ik me niet goed, en bezocht de dokter, ik was op korte termijn ook vier kilo aangekomen, terwijl ik altijd op gewicht bleef. Ik vond dat ook vreemd. De huisarts dacht juist dat ik de vakantie goed kon gebruiken en adviseerde me toch te gaan. En daarna mijn bloed te laten onderzoeken. Op vakantie ging het eindelijk al mis toen ik het vliegtuig uitstapte, ik kon moeilijk lopen en mijn klachten werden met de dag erger tot ik in het ziekenhuis belandde. Er was van alles aan de hand, maar toch durfde geen enkele specialist eigenlijk een diagnose te stellen. Thuis maar verder onderzoeken was het advies.
“Leer er maar mee leven.”
Ook bij terugkomst bleef ik kwakkelen en ook de artsen konden geen medische oorzaak vinden voor de vele klachten die inmiddels had. En toen kwam ik op het punt dat ik stempels kreeg van onverklaarbare lichamelijke klachten, zoals fibromyalgie en CVS. En zoals de reumatoloog zei: “leer er maar mee leven.”
Toen werd het tijd om naar binnen te keren, wat gebeurde er toch in mijn lijf? Wat deed mijn lijf nu steeds? Mij slecht laten voelen. Mij signalen geven die ik kennelijk niet begreep. Heel erg vervelend en frustrerend. Ik werd er boos en verdrietig en ook angstig van. Kennelijk kon ik niet echt op mijn lichaam vertrouwen. En ik vertrouwde mijn lichaam dus niet meer.
Ik zat dus al van kinds af aan in die stress stand.
Ik werd gedwongen om met mezelf aan de slag te gaan, naar binnen te keren en te gaan luisteren naar de signalen van mijn lichaam, want het had mij iets te zeggen. En ik begreep het steeds niet. Nog steeds kon ik niet werken en uiteindelijk belandde in de WIA. Ik hoefde dus niet meer te
werken. Maar daar had ik geen vrede mee. Een zoektocht begon in het over het algemeen niet medische circuit naar oplossingen. Een periode van jaren deed ik van alles om “beter” te worden. Maar nog steeds leefde in de overleef stand, waardoor ik vaak zelfs thuis niet tot rust kon komen.
Ik ging revalideren en dat was een opening en het begin van wat beterschap. Die intensieve revalidatie zorgde er ook voor dat ik dingen ging ontdekken over mijn lichaam en over mijn verleden en er kwamen herinneringen boven vanuit mijn vroege jeugd en kennelijk opgeslagen lagen in mijn cellen. Ik zat dus al van kinds af aan in die stress stand.
Ik bezocht een seminar waar er hypnose gebruikt werd en daar ging er een wereld voor mij open. Aan het einde van de tweede dag, onderging ik een sessie, waarin in oude stukken van vroeger in 1 sessie kon oplossen. Een soort van reset. Ik was verbijsterd, dat dit kon. Ja, tuurlijk ik had nog
een lange weg te gaan, maar het begin was er. Vanaf nu is het bergopwaarts. En ja, soms met vallen en opstaan, maar ook met plezier, veerkracht en humor, die ik al zo lang kwijt was. En hypnose deed me zoveel goeds dat ik besloot zelf de opleiding te volgen. Eerst voor mezelf en later om ook andere te helpen zoals ik zelf geholpen ben. Ik zat helemaal in de opleiding modus een bleef verder gaan en nog vind ik het belangrijk bij te blijven en te blijven groeien.
Ik ben er van overtuigd dat iedereen zich beter kan en mag voelen en dat is wat ik iedereen gun.
Nu ben ik zelf hypnotherapeut waarin ik graag vrouwen en soms mannen help, met hun eigen oude stukken op te lossen, die zich in het nu voordoen, vaak in een andere vorm. Ik help mensen nieuwe manieren om met dingen om te gaan in hun leven. Manieren waarvan ik het jammer vind
dat ze niet standaard in het lespakket op scholen zit. Het mooiste is om ergens doorheen te kunnen werken en bij de ander de ruimte en rust en opluchting te zien ontstaan, waardoor ze ook weer verder kunnen in hun leven, lichter en met meer grip op hun leven. Want ook al denk ik dat
het misschien niet mogelijk is voor jou, ik ben er van overtuigd dat iedereen zich beter kan en mag voelen en dat is wat ik iedereen gun.