Gastblog door Ianka Van Dyck
Mijn naam is Ianka. De meeste mensen zullen mij niet kennen, maar ik ben een spontane twintiger met een grote liefde voor de Franse taal, lange gesprekken in de auto en koken (liefst minus het opruimgedeelte 😊). Ik ben enig kind en heb eigenlijk een heel mooie, onbezorgde jeugd gehad. Twee liefhebbende ouders die hard werken combineerden met heel veel quality-time. Ik had het een pak slechter kunnen treffen. Was ons leven perfect? Natuurlijk niet! Ook in ons gezin waren er soms ruzies of onbegrip en frustratie, maar de warmte en geborgenheid is hetgeen dat overheerst en bijblijft.
“Adapt and overcome”
Acht jaar geleden werd deze veilige bubbel doorprikt en veranderde onze gezinssituatie plotseling. “Adapt and overcome” blijkt dan toch niet zo gemakkelijk dan dat we allemaal willen geloven. Wat volgde was een golf van verdriet, schuldgevoel, woede, verantwoordelijkheidsgevoel, onbegrip en frustratie. Ik voelde me gestript van mijn wortels en gevoelsmatig was hoop de enige positieve emotie die doordrong. Hoop die nu gezien misschien onterecht was, maar die we nog steeds niet volledig kunnen loslaten. De hoop heeft ons voor een stukje door de initiële periode gesleept, maar is tegelijkertijd pijnlijk. Toch is de hoop onuitputtelijk en zonder definitieve antwoorden zal hoop misschien wel mijn eeuwige compagnon zijn.
Als ik me moedig voel, durf ik zelfs de deur op een kiertje te zetten
Zelfs nu, nu het grootste deel van mijn agenda wordt ingenomen door mijn studie, mijn familie, mijn sociaal leven en mijn studentenjob, is een groot deel van mijn onderbewustzijn nog steeds bezig met het verwerken van mijn situatie. Ik steek mijn gevoelens ondertussen niet meer weg in een zwaarbewaakt fort met driedubbele grachten, maar de muren zijn nog niet helemaal weg. Om de beeldspraak door te trekken, momenteel bescherm ik mijn gevoelens met muren ter grootte van een huis. En op sommige dagen, als ik me moedig voel, durf ik zelfs de deur op een kiertje te zetten. Met deze podcast hoop ik de deur volledig te kunnen openzetten en wens ik dat de deur open mag blijven tot ik de kracht vind om de muren definitief af te breken.
Nathalie en haar praktijk Eigen Kracht
Toen Nathalie mij haar plannen vertelde voor de podcast, was ik meteen enthousiast! Ik predik al meerdere jaren tegen iedereen die het wil horen (en niet wil horen 😊 ) dat het gezegde “ieder huisje heeft zijn kruisje” meer is dan een oubollig gezegde. Ik geloof dan ook oprecht dat elke situatie uniek is, maar dat veel gevoelens herkenbaar kunnen zijn over de situaties heen. Ik kan alleen maar hopen dat ik, door mijn open gesprek, bij kan dragen aan het creëren van een bepaalde mate van herkenbaarheid en openheid. Niemand hoort zich te voelen alsof hij of zij de enige in de wereld is die iets op een bepaalde manier ervaart. Laat herkenbaarheid een troost en een inspiratie zijn. Ik ben Nathalie dan ook heel dankbaar voor dit platform en haar begeleiding.
Aanvaarden moet niet, maar het is helemaal oké!
Ik leerde al heel snel tijdens de coaching-sessies dat ik heel vaak het woord “moet” gebruikte, maar niets moet beste lezer. Ik geef jullie graag nog enkele inzichten/zaken mee waarvan ik wou, hoe straight forward ze soms ook zijn, dat ik ze vroeger had leren aanvaarden. U moet deze inzichten niet aanvaarden, maar als één of meerderen goed voelen voor u, dan is dat helemaal oké.
Durf te rouwen!
Allereerst: durf te rouwen! Rouwen is nog steeds ergens een taboe, iets dat je volgens velen achter gesloten deuren moet afwerken op een zeer korte tijd alsof het iets is dat je van je checklist moet afvinken tussen het werk en de rest van het leven door. Maar rouwen is zoveel meer dan dat, zoveel groter dan dat en zoveel zwaarder en complexer dan dat. Initieel heb ikzelf mijn verdriet en mijn rouwproces verwaarloost, met de nodige gevolgen. De overlevingsmodus waar je ingaat is ideaal om door de initiële periode te geraken, maar het zou geen fenomeen mogen zijn dat heel je leven overneemt in de jaren erna. Ik heb die overlevingsmodus niet losgelaten, ik wou nooit aan mezelf toegeven (laat staan aan anderen) hoe hard de hele situatie me heeft gekwetst en dus blijf ik (schijnbaar onvermoeibaar) doorgaan. Ik wou geen slachtoffer zijn, ik wou erbij horen in mijn school en in de maatschappij. De enige manier waarop ik dat kon realiseren in mijn ogen was door mijn verwerking en de emoties rond het verlies te negeren, alles om de pijn te vermijden. Tot je realiseert “hier zit ik jaren later met mijn verlies en het doet nog evenveel pijn”. Iedereen rouwt op zijn eigen tempo en manier, maar ik wou dat ik de overlevingsmodus eerder had kunnen loslaten. Om heel eerlijk te zijn leef ik nog steeds een beetje om te overleven en overleven is fijn, maar leven, echt leven, is zoveel mooier.
Alles is beter dan denken dat jij alleen bent met die gevoelens.
Praat daarnaast met mensen in eenzelfde situatie (of een situatie die een soortgelijk gevoel kan creëren) als je daar klaar voor bent. En durf eventueel te zeggen “deze mensen hun ervaring resoneren niet met de mijne” en ga dan verder. Ik ben bijvoorbeeld enkele keren naar een bijeenkomst geweest voor mensen waarvan een ouder overleden is. Niet hetzelfde, maar wel fijn en alles is beter dan denken dat jij alleen bent met die gevoelens.
You do You!
Vervolgens: YOU DO YOU! Het is zo belangrijk om dat rouwen op je eigen tempo en je eigen manier te doen. Een voorbeeld van bij ons thuis bewijst dat wel. In elk rouwboek zal je lezen dat je in de aanvaardings-fase langzaam de spullen van de persoon weg gaat nemen uit het huis. Om heel eerlijk te zijn liggen papa zijn kleren nog gewoon bij ons in de dressing. De rest van het huis is van ons, maar dat deeltje van de dressing, daar is papa nog volop aanwezig. Al die tijd zijn we er gewoonweg emotioneel niet aan toegekomen. Die kleren, of beter gezegd de bijhorende emoties, zijn dubbel voor mij. Het is enerzijds een teken van hoop “hij is er nog, hij is nog in ons leven en we vergeten hem niet”, maar tegelijkertijd is het een symbool van verdriet elke keer wanneer ik de dressing binnen stap. En dat is oké! You do you! Voelt het voor jou goed om dergelijke zaken niet in je huis te hebben, dan is dat jouw volste recht.
Je bent meer dan een achterblijver!
Tenslotte: je bent zoveel meer dan je verdriet/verlies. Soms is het moeilijk om mezelf nog los te koppelen van de situatie omdat het me zo hard getekend heeft, maar ik ben meer dan een achterblijver. Ik heb talenten, tekortkomingen, interesses, etc. en het zijn deze aspecten die verder gaan dan mijn verdriet, ook al zijn er momenten dat ik dat niet zag/zie.
Dit is mijn verhaal en nu ook een stukje het jouwe. Mocht je nog vragen hebben voor mij of voor Nathalie, dan nodig ik je van harte uit om deze te sturen naar nathalie@vrouwenaantafel.com.